Różnego rodzaju skrzypy są na terenie naszego kraju całkiem pospolite, z dziesięcioma gatunkami rosnącymi powszechnie. Skrzyp polny, mimo że nie jest najpowszechniejszy, zyskał sobie największą popularność ze względu na swoje dobroczynne właściwości oraz niezwykłą zdolność do przetrwania. Wiele osób traktuje go jako typowy chwast ogrodowy, który potrafi prężnie się rozwijać nawet w najtrudniejszych warunkach. Czy jednak zamiast zwalczania, nie powinniśmy zacząć zbierać i wykorzystywać skrzyp polny?
Skrzyp polny to roślina, która uchodzi za najstarszą roślinę naczyniową jeszcze obecną na Ziemi. Uważa się, że jej geneza sięga odległego okresu trzeciorzędu, który rozpoczął się 1,8 miliona lat temu i trwał aż do 65 milionów lat temu. Jego prehistoryczne pochodzenie odcisnęło swoje piętno na skrzypie polnym (Equisetum arvense), co widoczne jest w jego niemal prymitywnej strukturze. Skrzyp polny składa się z giętkich, rozgałęzionych pędów, które nie są prawie wcale pokryte liśćmi. Na pierwszy rzut oka przypominają one małe drzewa iglaste. Te zielone pędy, które pojawiają się dopiero pod koniec wiosny, nazywane są płonnymi.
Ale zanim pojawią się zielone pędy, na polach, łąkach i w lasach można dostrzec pędy zarodnionośne skrzypu polnego. Mają one budowę podobną do kłosa trawy, ale charakteryzują się mięsistym wnętrzem o brązowym odcieniu. To właśnie w nich umieszczane są zarodniki skrzypu. Mimo to główne rozmnażanie tej rośliny odbywa się poprzez kłącza oraz drogę wegetatywną.